پاهایم را توانی نمانده، کفشهایم مسافت های ِ زیادی را پیموده اند، صدایم پر از خط شده، زندگی(؟) را فرجام دار پنداشتن، آخرین احتمالی ست که فرض کرده ام. باری... به "خود" هایم که نگاه می کنم، چرکنویسی از ملودی ِ صعود و صعود را در آن می یابم، بی هیچ فرودی ، یا حتی جای ِ خوابی... ملودی ای که هیچ گاه نواخته نشد، که شاید انتهایی در آن پیدا کنم، فرودی، که به سقوط نیانجامد. شاهد ِ نواختن اش نخواهم بود، امید-وارم زمان کمک ام کند، زمان پنداری را نفی کرده ام، که شاید این فرو بستن ِ چشم بر زمان، من ام را به بعد از "من" ام رساند. گوشهایم را به تو هدیه میدهم، ونگوگ وار - اگر پس از من باش ای -، تا صدایم را بی خش، بی سکوت... بگریی،مریم وار