با اینکه صدای ِ درون را جستن بی فایده بود، باز با خودایم سخن گفتم، فاصله ها را کم کردم، که به خاطر ِ گناهانم ساخته بودم، گناه ِ اعتقاد، گناه ِ چشم فرو بستن

فایده ی این همه اعتراف چیست؟ شناساندن؟ به چه کسی؟-

به بهای ِ چه؟ تاریکی ها را بیشتر کردن؟!!!؟؟

ها ها! ساده شو شاعر، مقصد گم کردن ابَر انسان می آفریند-

نه زرتشت شدن، ساده گی به صحرا بودن است

نه دریا شدن با نگاهی تک رنگ و کثافتی در درونش