ترسیدم از صدای ِ سکوت

و نگاه ِ ساده ی یک برگ -ورق

و سفیدی ِ خط دار ِ نا هموار ِ غریبی

که به امیدی ِ بی راه شدن

راه را هی می سپرد

تا صدای ِ سینه های ِ پر از هیچ

و نگاه های ِ خالی از وجود را بسپارد

به دست ِ روز-مرگی

صبح تا شب -مرگ

شب تا صبح-مرگ

تا کجا ایستادم

ایست! -بله؟

باید رفت

پشت را باید دید؟

نخ نما گشتم از این هیچ به هیچ افزودن

به عقب انداختن-دور

کجایی ناله ی قدیمی؟ بوی خوش ِ سردی؟

کجایی پوچی؟ هه! اجتماع... ساده گی؟

و سکوت؟... وای سکوت، وای سکوت... هنوز هم باقی ای